“…Ενώ ο Φρόυντ υποστηρίζει το δικαίωμα στη ζωή και τον ειρηνισμό αξιοδοτώντας τις ενορμήσεις ζωής εις βάρος της ενόρμησης θανάτου, ωμότητας, δηλαδή τη ζωή της “οικονομίας του δυνατού”, ο Ντερριντά αντίθετα θα το στηρίζει στην α-δύνατη ζωή, στην “οικονομία του αδυνάτου”, μέσω της οποίας θα συνδέσει το αδύνατον, το συμβάν, το απροϋπόθετο, την ετερόνομη υπερ-ηθική, την παθητική απόφαση, το “ου φονεύσεις” με την επιβίωση -και δη με την επιβίωση του άλλου…”
Συγγραφέας: Μπιτσώρης Βαγγέλης
Εκδόσεις: Νεφέλη
…Με δύο λόγια, στο έργο του Ντερριντά, το “επιζήν” ως δομική και αυστηρά αρχέγονη διάσταση, η οποία δεν απορρέει ούτε από το ζην ούτε από το θνήσκειν, είναι συνδεδεμένο με την έννοια του ίχνους ή του φασματικού. Πράγματι, ήδη από το 1967, στα δύο πρώτα έργα του “Η φωνή και το φαινόμενο” και “Περί γραμματολογίας” ο Ντερριντά αποδομώντας τη χουσσερλιανή και σωσσυριανή ερμηνεία του σημείου (signe) εισάγει αντ’ αυτού την έννοια του ίχνους (trace)(συνδέοντας την άμεσα με την έννοια του στίγματος (marque) και κυρίως της διαφωράς (differance)), για να καταγγείλει τη μεταφυσική ως φωνο-λογοκετρική επειδή αυτή αξιοδοτεί ακριβώς την ομιλία, το λόγο και υποβιβάζει τη γραφή, η καλλίτερα το ίχνος της γραφής…
Leave A Comment