Υπάρχει η αίσθηση ότι εδώ και κάποια χρόνια, όπως και αυτή τη φορά, δεν μιλάμε για το κλασσικό hide n’ hit n’ run των Εξαρχείων. Σήμερα, όπως πάντα, υπάρχουν εκείνοι με τις κουκούλες, αλλά, υπάρχουν και αρκετοί χωρίς. Η κοινωνική οργή έφθασε, και αναδύεται μέσω μιας πληθώρας διαφορετικών μορφών δράσης.
Πλέον δεν είναι εύκολος ο διαχωρισμός μεταξύ βραδύνοιας / αδιαφορίας / ασυνειδησίας / άφατης ιδεολογίας και έκρηξης / αγανάκτησης / κοινωνικής ιδεολογικής συνείδησης [1], [2].
Στην κοινωνία που παράγεται στις μέρες μας, αυτές είναι έννοιες στενά συνυφασμένες. Η μία αναδύεται ως συνάρτηση της άλλης. Έχουμε παραγάγει “λειτουργούς” του πολιτικού μας συστήματος οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται ότι ο ρόλος τους είναι να υπηρετούν τον πολίτη αλλά αντίθετα προσβλέπουν στην ενδυνάμωση του προσωπικού τους γοήτρου ή του συμβολικού “κράτους δικαίου”. Έχουμε παραγάγει πολίτες οι οποίοι όταν ξυπνήσουν από το λήθαργο του συμβιβασμού και της συναίνεσης στην αδιαφορία, αναπολούν στο επίπεδο προσωπικής δράσης την αυτοπροβολή, μέσω γεγονότων του παρελθόντος (π.χ. του πολυτεχνείου), χωρίς ιδεολογική συνείδηση η οποία έχει παραχθεί και δοκιμασθεί σε κοινωνικό επίπεδο. Έχουμε αρκετούς οι οποίοι εκμεταλλεύονται τους προηγούμενους, για πολιτικούς, οικονομικούς κ.α. λόγους. Όπως αποδεικνύεται, ο ένας χρειάζεται τον άλλο για να μπορέσει να ορίσει καλλίτερα τον προσωπικό, ιδεολογικό του παράδεισο. Καμία προσπάθεια κοινωνικής επικοινωνίας πέραν αυτού του συμβολικού καταναλωτισμού.
Ενώ όλα αυτά συμβαίνουν και όλοι τα βιώνουμε, κάποιοι πίνανε, άλλοι πεθαίνουν [1,2], άλλοι ευημερούν. Όλοι, αν ρωτήσεις, καταδικάζουν τις ακραίες πράξεις, κανείς όμως δεν κάνει τίποτα πέραν του επικοινωνιακού φετιχισμού. Ίσως αν έβγαιναν οι αστυνομικοί χωρίς ασπίδες, κλομπ και κράνη ίσως αν πολίτες και πολιτικοί ήταν πιο ενσυνείδητοι.
no images were found
Ίσως όλα αυτά να είναι ανέφικτα, ίσως και όχι. Το σίγουρο είναι ότι βιώνουμε τον ταυτόχρονο πόνο του θανάτου μιας προηγούμενης αλλά και της γέννησης μιας καινούριας ιδεολογικής, πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης, με τις συνέπειες τους να αναδύονται στο πραγματικό του υπαρκτού και συμβολικού.
Leave A Comment